Θεωρείται εγκληματική ενέργεια
μια επίθεση σε ένα αεροπλάνο
που είναι προσχεδιασμένο να ρίξει ρούκετες ?
Μια σχιζοφρενική αντιστροφή εννοιών
μια παράλογη μαζική κρατοαντίληψη μια παρερμήνευση και υπονόμευση του ρόλου
της αντίστασης ,
του διαφορετικού ,
της ελευθερίας.
Καθηλωμένοι στη συμβιβασμένη ανυπαρξία τους.
Όλοι κλεισμένοι
εγκλωβισμένοι
στην αυταπάτη της ύπαρξης τους.
Όλοι τους μόνοι
μόνοι όταν τρομάζουν
μόνοι όταν απογοητεύονται
μόνοι όταν αγαπούν
μόνοι όταν πληρώνονται από το αφεντικό τους
μόνοι όταν σκέφτονται
μόνοι όταν μεθάνε
μόνοι όταν κάνουνε έρωτα
μόνοι όταν διορίζονται στη δουλεία τους
μόνοι όταν απολύονται.
Χτίζουν τοίχους
τσιμεντένιους ψηλούς τοίχους
φτιάχνουνε φράχτες
κολλάνε σίδερα και κατασκευάζουν χειροπέδες.
Όλα στο πρόγραμμα
μέχρι να ξεχάσεις ποίος ήσουνα πριν.
Βυθισμένοι στο ανούσιο ποζάρισμα τους
στραβοκαβλωμένοι με τη δανεική αυτοικανοποιησή τους
από την εθνική τράπεζα της ελλάδος
Κανείς τους δεν διεκδικεί.
-Κάποιος άλλος θα το κάνει για μας.
Αποξενωμένοι διασφαλίζουν το κορμί τους.-Με πονάει το κεφάλι μου ,
θέλω να πιώ λίγο νερό.
Ζαλίζομαι από τη ρούτίνα
από τα λευκά ψυχρά μετρό
το κάθε βαγόνι μια αποστειρωμένη αίθουσα αναμόνης
που μπαινοβγαίνουν όλοι οι άγνωστοι
όλοι αυτοί που μοιραζόμαστε αυτήν την πόλη.
Ζαλίζομαι από τις κάμερες που καταγράφουνε την κάθε κινήση μου.
Ζαλίζομαι από τους υποταγμένους άβουλους
δημόσιους , ιδιωτικούς υπαλλήλους.
Ζαλίζομαι από τη γκρίζα πόλη των εξαόροφων κτιρίων
από τις ερημωμένες γειτονίες.
Ζαλίζομαι από την ανθρώπινη μεγαλομανεία
και την ασυνειδησία που κατασπαράζει
τη παρθενικότητα , την αγνότητα.
Ζαλίζομαι από το κοιμισμένο βλέμμα των άλλων.
Όλοι κοιτάνε κάτω
με σκυμμένο το κεφάλι
όλοι προς τα μια κατεύθυνση
εκεί είναι σίγουροι όλοι τους
μέχρι να πάθουνε νευρικό κλονισμό.
Την πρώτη φορά το κρύβουν
τη δεύτερη το αναγνωρίζουν
την τρίτη το παρερμηνεύουν.
Κάθε φορά ένα λάθος
κάθε φορά χιλιάδες βήματα πίσω.
Την τελευταία φόρα
αγοράζουν ηρεμιστικά , αντικαταθλιπτικά
αποκοιμίζονται με προζάκ.
