Η ίδια μοναξιά.
Ο ίδιος πόνος
σε όλες τις μητροπόλεις του κόσμου.
Κορίτσια μόνα τους με κόντες φτηνιάρικες φούστες
αγορασμένες από την China Town.
Aγόρια που ζητιανεύουνε λίγα σεντς
μέσα στα παγωμένα βαγόνια της Νέας Υόρκης
και όλοι οι συνεπιβάτες με κομμένα δάχτυλα σφιγμένα μέσα στις τσέπες τους
έτοιμοι να συρθούν στο μικρό τους διαμέρισμα.
Ουρανοξύστες και πολυώροφες πολυκατοικίες.
Ανθρώπινα κορμιά αλυσοδεμένα στις ταράτσες ψηλών κτηρίων
ενώ η γη συνεχίζει να πλανιέται στο διάστημα.
Ενώ η γη συνεχίζει να πλανιέται στο διάστημα
ένα άτονο βλέμμα συνεχίζει να στέκεται πίσω από τα παράθυρα
και να κοιτάζει το πολυσύχναστο δρόμο.
Σε όλες τις μητροπόλεις του κόσμου
η μοναξιά είναι ίδια.
Ιδρύματα , σχολεία , τράπεζες , δημοτικά γραφεία,
μανάδες αποξενωμένες
κλεισμένες στα διαμερίσματα τους με κόκκινα μάτια
γεμάτες ανία για το σήμερα
και αγωνία για το αύριο.
Ένας πολιτισμός που εστιάζει
στην απόλαυση της ιδιώτευσης.
Η μοναξιά είναι ίδια.
Μετανάστες , πρόσφυγες , άστεγοι
με θλιμμένα μάτια
όλα τα υπάρχοντα τους σε μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών.
Η μοναξιά είναι ίδια.
Εκατοντάδες ράγες υπόγειων τρένων
έτοιμες να ξεκοιλιάσουν
οποιαδήποτε χαρά , οποιαδήποτε ευτυχία.
Η μοναξιά είναι ίδια
καθώς οι ατμομηχανές
ανασαίνουν ασταμάτητα.
Καθώς οι ατμομηχανές ανασαίνουν ασταμάτητα
τα όνειρα μας πεθαίνουν από ασφυξία στους αχανής δρόμους της Wall street.
Η μοναξιά είναι ίδια σε όλες τις μητροπόλεις του κόσμου.
Με στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών
και με στρατόπεδα συγκέντρωσης σύγχρονων εργατών
εργατικές κατοικίες δίπλα σε βενζινάδικα και εστιατόρια
σε ιδιωτικές λεωφόρους έτοιμες προς πώληση.
Η μοναξιά είναι ίδια
στο πρωινό ξύπνημα του δημόσιου υπαλλήλου στο Λονδίνο
και στο πρωινό ξύπνημα του ιδιωτικού υπαλλήλου στο Βερολίνου.
Η μοναξιά είναι η ίδια
στο απελπισμένο χαμόγελο των εξεγερμένων
και στις ελπίδες των φυλακισμένων.
Η μοναξιά είναι η ίδια
στους τάφους των αναρχικών συντρόφων στο Σικάγο
και στους τάφους των δολοφονημένων συντρόφων στην Αθήνα.
Η μοναξιά του ανέφικτου.
Η μοναξιά της αμέτρητης συμπόνιας.
Η μοναξιά του σκλάβου που θέλει να επαναστατήσει.
Η μοναξιά είναι η ίδια μέχρι να νικήσουμε.
Όσο η γη πλανιέται στο διάστημα
θα σχεδιάζουμε την απελευθέρωση μας.
Όσο η γη πλανιέται στο διάστημα
είμαστε ελεύθεροι.
Η μοναξιά είναι η ίδια
όσο συνεχίζουμε να είμαστε δούλοι.
Όσο η γη πλανιέται στο διάστημα θα
σχεδιάζουμε την απελευθέρωση μας.
4 comments:
εξίσου δυνατό με τα προηγούμενα...
Συγκλονιστικό ποίημα, συνδυάζει το έντονο συναίσθημα μέσω των ευρηματικών αλληγορικών περιγραφών, με την γλωσσική αρτιότητα και την προσεκτικά χτισμένη συμμετρία στη γραφή. Η Τέχνη και η Τεχνική σ' ένα δυνατό σφιχταγκάλιασμα! Σίγουρα ένα κορυφαίο δείγμα σύγχρονης Ελληνικής ποίησης!
Επανέρχομαι, ελπίζοντας να μην κουράζω! Κατά την άποψή μου (που, χωρίς ψευτοσεμνοτυφίες, δεν θα χαρακτηρίσω "ταπεινή"), το εξαιρετικό αυτό ποίημα αδικείται κλεισμένο σε μια ιστοσελίδα ενός (έστω, καλλιτεχνικά άρτιου) blog. Η σύγχρονη ποίηση κοντεύει να μας προκαλέσει ασφυξία με εντυπωσιακές κενολογίες που, έξω από αυτοσχέδια λεκτικά φτιασιδώματα, δεν αφήνουν πίσω κανένα μήνυμα. Εδώ, λοιπόν, έχουμε ένα ποίημα μεστό από νοήματα και εικόνες, που δεν το ξεχνάς ποτέ σαν το διαβάσεις! Και μάλιστα, γραμμένο σε μια γλώσσα οικουμενικά αποδεκτή, που αποφεύγει περιττές ακρότητες (το μόνο αδύνατο σημείο αυτής της ποιήτριας...).
Για να μην καταλάβω περισσότερο χώρο στα Σχόλια, ετοίμασα ένα μικρό αφιέρωμα σ' αυτό το ποίημα στο blog AthensLover:
http://costas-athens.blogspot.com/2011/04/blog-post_13.html
Το ότι επισημαίνω εκεί τις διαφορές μου με την ποιήτρια, καθιστά ακόμα πιο αξιόπιστη την έκφραση του θαυμασμού μου!
υπέροχο
Post a Comment