Ένας ουρανός
άδειος
μόνο γαλάζιο.
Κάτω από το παχύ του δέρμα
ένας ήρωας ενός μυθιστορήματος.
Ακίνητος
Γερασμένος
Όλο του το κορμί ζαρωμένο
Ακόμα και η γλώσσα του
κόκκινη, ζαρωμένη.
Τα γεννητικά του όργανα δίχως λευκές τρίχες
και ο αφαλός του επίπεδος.
Ένας επίπεδος αφαλός
χορεύει μέσα στα γερασμένα όργανά του.
Οι εμπειρίες του ήρωα
ευωδιάζουν την ανάσα του,
δεν μυρίζουν τα γερατειά του.
Αλήθεια,
τα γερατειά του δεν μυρίζουν
και αυτό με ερεθίζει.
Μια ηρωίδα από τις εκατοντάδες ιστορίες του Μπουκόφσκι
τον παρακολουθεί.
Γλύφει τα χείλη της
για να γυαλίζουν.
Κάτω από το γαλάζιο ουρανό
η Μπουκοφσκική ηρωίδα
συναντάει
τον γερασμένο ήρωα.
Ο Μπορίς Βιάν παραμονεύει
με τα δάχτυλα του βουτηγμένα μέσα στο μαύρο μελάνι.
Η ηρωίδα λιποθυμάει
ο ήρωας την σώζει
η ηρωίδα δείχνει το στήθος της
ο ήρωας το κοιτάζει
η ηρωίδα ακουμπάει το κεφάλι της στα πόδια του
ο ήρωας την χαϊδεύει
η ηρωίδα βάζει το χέρι της μέσα στο παντελόνι του
ο ήρωας κλείνει τα μάτια του
ξαπλώνει πάνω στο άγριο μονοπάτι
η ηρωίδα γδύνεται
ο ήρωας κλείνει τα μάτια του
η ηρωίδα χορεύει γυμνή επάνω στις άγριες πέτρες
ο ήρωας έχει κλειστά τα μάτια του
η ηρωίδα λούζεται με το σάλιο
των ερπετών που τους κοιτάζουν
ο ήρωας τεντώνεται
με κλειστά μάτια επάνω στο κόκκινο χώμα
η ηρωίδα αλείφεται με τα υγρά των ανθέων
και ο ήρωας κυλιέται μες στο σκοτάδι του.
Είναι αυτό το γυναικείο τέρας
γυμνό
καυλωμένο
ερωτευμένο
γυμνή
καυλωμένη
ερωτευμένη.
Η ηρωίδα θέλει ένα δικό της όνομα,
ένα όνομα που να το θυμάται.
“Κάθι”, ναι …“Κάθι” .
Η Κάθι
αδύνατη
με ωραίο στητό στήθος.
Τα γυναικεία της υγρά
δροσίζουν τις πατούσες του ήρωα.
Τροχίζει τα πέλματα του
στη ράχη των εντόμων
Αγκαλιάζονται
δυνατά
δυνατά
με όση δύναμη μπορεί να έχει ο ήρωας.
Εξασθενισμένος την πνίγει
μέσα στην αγκαλιά του,
τόσο όμορφη η Κάθι… τόσο όμορφη
Με κλειστά μάτια
Η Κάθι είναι μόνη της.
Μόνη της
Μόνη της
Μόνη της
Κάτω από το γαλάζιο ουρανό
Η Κάθι είναι
μόνη της.
2 comments:
Όμορφη ποιητική απόδοση ενός παράξενου ερωτικού ονείρου (ή μήπως μιας απρόσμενης ονείρωξης;). Χαιρετίζω την (επιτέλους!) απο-πολιτικοποίηση της μοναξιάς! Αυτή η τελευταία στροφή, όπου η εμφατική αναφορά στη μοναξιά αφήνει μια γεύση απελπισίας του ανεκπλήρωτου -αλλά ταυτόχρονα λειτουργεί και σαν επίμονο ερωτικό προσκάλεσμα, είναι απείρως ερεθιστική...
ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΚΕΙΜΕΝΟ (από την οπτική γωνία του άλλου φύλου)
Ανάμεσα σε δυο στιχάκια όνειρα παράπεσε libido λυρισμός
Δεν έχεις δάχτυλα η σιωπή να την μετρήσεις
δεν έχεις κύκλους ο ουρανός να τους διαβείς
και μια λέξη ολομόναχη στους αυτουργούς ανέμους
μπαινοβγαίνει εφήμερα στη βουβή θεομηνία της:
«κι αν έχει νύχτα έρωτα με πρόσημο το ποίημα
ο φόβος είναι μοναξιά πληθυντικό το κύμα»
μπαίνουμε ο ένας στο κορμί του άλλου
γινόμαστε για κλάσματα του δευτερολέπτου
μια κραυγή, ένας σπασμός, βάρβαροι ποιητές
κι ύστερα, ώσπου να πεις κύμινο,
πάλι μόνοι σε παράλληλους δρόμους,
λέξεις πτερόεσσες, γυμνές απ’ το φωνήεν τους
στο καταπέτασμα της συμφωνίας στίχων
(ποιος είπε πως οι παράλληλοι δεν συναντιώνται ποτέ;)
http://epineiopinakotis.blogspot.com/
Post a Comment