AΒΥΣΣΟΣ στη Σάρα Κέιν

Μόνη μου

Ένα ξεριζωμένο δέντρο

Αιώνες τώρα μόνη μου

Όλοι οι φίλοι μου έχουνε πεθάνει

Όλοι έχουνε σβήσει

όπως θα σβήσω και εγώ.

Μόνο ο θάνατος μου αξίζει

Ένα γερό ξύλο στο πρόσωπο μου -

σε όλο μου το πρόσωπο.

Το πρόσωπο μου ματωμένο

Νοιώθω τόσο μόνη

που θέλω κάποιον να με δείρει για τη δική του μοναξιά.

Πεθαίνω, σήμερα πεθαίνω

μέσα σε ένα άδειο δωμάτιο

πεθαίνω. Μη φοβάσαι. Κοίτα. Κοίταξε με

έτσι όπως είμαι. Άγρια, άσχημη, γριά

μέσα σε ένα άσχημο σώμα.

Ένα άσχημο σώμα όλο δικό σου.

Πάρτο και σκίστο. Κόψε με στα δυο

σαν ένα ζώο και γδάρε με.

Γδάρε με ζωντανή.

           Δεν πονάω.

Θέλω να νοιώσω για λίγο

αυτό το άσχημο σώμα

να κλαίει.

Πεθαίνω. Μέσα μου. Μόνη  μου.

Όλοι απόμακροι

         στα δικά σας έπιπλα

                       στις δικές σας συνήθειες 

                                  στα δικά σας αγαθά.

Μισώ την αγάπη

          την φιλία

          την παρέα.

Εμένα δεν μου έμεινε τίποτα

Μόνο ο θάνατος μου, κοντά μου.

Για εσάς ο θάνατος σημαίνει γεράματα

ή κάποιο ξαφνικό ατύχημα ή μια αρρώστια.

Για εμένα ο θάνατος είναι το παρόν μου

το τώρα μου.

Τώρα πεθαίνω. Μην κλαίς.

Έπρεπε να είχες έρθει

                                    πιο νωρίς

                                    χρόνια πριν

                                    που ακόμα περίμενα.

Βαρέθηκα να περιμένω

Βαρέθηκα να αγωνίζομαι για να ζω

Πεθαίνω, τώρα!

Άλλη μια νύχτα στο σκοτάδι, μόνη μου.

Άλλη μια νύχτα φοβισμένη.

Τα μάτια μου,

ανοίγουνε τις κόρες τους και κλαίνε.

Φοβάμαι

Δεν ελπίζω σε τίποτα

Καταφέρατε

και ήπιατε το αίμα μου

καταφέρατε και ήπιατε τον πόνο μου

με αφήσατε στεγνή, μόνη -

με έναν οδυρμό να με κοιτάζει, με μελανιές

πάνω στο σώμα μου.

Όλο  μου το σώμα κομμένο μπροστά σου

και εσύ πουθενά,  

κοιτάζεις γύρω σου να με δεις

και τρομάζεις.

Η αδερφή μου, η μάνα μου, η αγάπη μου

έχουνε πεθάνει.

Όλο μου το δωμάτιο

ψυχρό, ένα δωμάτιο λευκό

άσχημο όπως εγώ.

Ο θάνατος μου θα σας έκανε ευτυχισμένους.

Τώρα, εγώ πεθαίνω γιατί θέλω να πεθάνω, να ηρεμήσει ο νους μου. Δεν αντέχω. Με πονάνε τα μάτια μου, τα πόδια μου, η κοιλιά μου, τα σωθικά μου. Πονάω, δεν αντέχω άλλο αυτό τον πόνο. Δεν αντέχω άλλο αυτό τον φόβο. Με θέλετε νεκρή.

Ο θάνατος με επισκέπτεται

κάθε μέρα, κάθε δειλινό, κάθε νύχτα

με ακολουθάει. Μου τον έχετε αγοράσει,

από μόνοι σας. Μου τον έχετε πάρει δώρο

για να μου κρατάει παρέα γιατί εσείς

δεν μπορούσατε να είστε εδώ.

Κάθε νύχτα είναι η τελευταία.

Όλα δικά σας. Θέλετε να είστε ευτυχισμένοι.

Θα  πνίξω τον εαυτό μου.

Δεν κοιτάζω κανένα στα μάτια.

Έχουνε βάλει παντού κάμερες και με παρακολουθούν.

Έχουνε κρύψει κάμερες μέσα στο δωμάτιο μου και

μικρόφωνα για να με παρακολουθούν.

Δεν έρχεται κανένας να με δει.

Άλλη μια νύχτα. Έχω αποφασίσει

να πεθάνω. Ξέρω πως θα πεθάνω.

Θα κόψω τις φλέβες μου και θα

καταπιώ όλα τα φάρμακα που έχω στα συρτάρια.

Πρέπει να το οργανώσω καλά. Γιατί αυτή

τη φορά θέλω να πεθάνω. Εσείς μου βάλατε μέσα μου το θάνατο

με τις σύριγγες των διάφορων ιατρείων.

Εσείς πήρατε τις φλέβες μου και τις γεμίσατε με παραισθήσεις.

Φοβάμαι, δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται.

Ήμουνα πολύ καλό κορίτσι.

Ντροπαλή, απλώς δεν ήθελα να τα κάνω όλα όσα μου είπες πατέρα. Δεν ήθελα να είμαι επιτυχημένη, δεν ήθελα να έχω λεφτά. Δεν τα κατάφερα. Δεν κατάφερα τίποτα. Το μόνο που έχω καταφέρει είναι να έχω αυτό το ψυχρό δωμάτιο γεμάτο πόνο, άδειο. Ο πόνος μου αδειάζει όλο το δωμάτιο. Όλα τα έπιπλα αιωρούνται και εγώ κρατιέμαι από τα δοκάρια, από τα πόρτες. Σας μισώ όλους που με αφήσατε μόνη μου, γιατί είμαι άσχημη. Γιατί σχεδιάσατε τη δολοφονία μου. Μην με αφήνετε μόνη μου. Γύρνα  πίσω. Θέλω να σε δω και εσύ δεν είσαι πουθενά. Ίσως σήμερα έρθεις. Ίσως σήμερα έρθεις να με δεις. Μιλάω συνέχεια στον εαυτό μου, όπου και να είμαι μιλάω μόνη μου συνέχεια. Ακούω κάποιον συνέχεια να φωνάζει βοήθεια. Πρέπει να τον βοηθήσω. Δεν υπάρχει κανένας πουθενά. Που είσαι; Ίσως είμαι εγώ. Ίσως έχω πεθάνει και φωνάζει το πτώμα μου ακόμα για βοήθεια. Έχω ήδη πεθάνει και το μυαλό μου φωνάζει για βοήθεια. Τα κόκκαλα μου φωνάζουν βοήθεια.

Το πληγωμένο μου σώμα φωνάζει βοήθεια. Τα κόκκαλα μου τρύπια, με έχουνε φάει όλοι οι νεκροί.

Όλοι οι νεκροί με έχουνε φάει. Βοήθεια.

Δεν θέλω να πεθάνω. Το πένθος είναι αρρώστια.

Το πένθος είναι αρρώστια.

Φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να ζήσω. Δεν μπορώ να ζήσω δίχως εσένα. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, χωρίς την αγάπη, χωρίς εσένα που σε αγάπησα. Μου λες ψέμματα. Όλοι ψεύδονται. Κρυώνω. Πονάει η κοιλιά μου. Δεν μπορώ άλλο να πονάω, νομίζω πως πεθαίνω. Πρέπει να πεθάνω μόνη. Πρέπει να πεθάνω. Σου αφιερώνω το θάνατο μου αγαπημένε. Και σε όλους αυτούς που με δολοφόνησαν αφιερώνω τα νεκρά μου μάτια. Σε αγαπώ.

Δεν ήρθες ούτε εχθές. Σε περίμενα. Δεν ήσουνα εκεί, σε περίμενα. Σε αγαπώ και όλο κάθε μέρα τρώω λίγο από το δέρμα σου. Σε πονάω. το ξέρω ότι πρέπει να σε αγαπώ πιο πολύ - για αυτό έφυγες. Θέλω να με αγκαλιάζεις, να μου χαμογελάσεις, να μου πεις ότι είμαι όμορφη. Δεν έχω κανένα – κανένα. Θέλω να ουρλιάξω. Σε μισώ. Φύγε. Δεν έχω ανάγκη κανένα.

Μόνη μου είμαι ασφαλής. Μόνη μου μπορώ να επιλέξω εγώ το θάνατό μου. Εσύ συμφώνησες με τους γιατρούς.

Αφήνομαι ελεύθερη στα χέρα σας. Να κάνουμε αυτό που θέλετε. Είναι πρησμένα τα χέρια μου. Τα αφήνω δικά σας.Πάρτε το σώμα μου. Γιατρέψτε με. Θέλω θεραπεία.

Για αυτό έχω έρθει εδώ. Φοβάμαι τον εαυτό μου. Γιατί;

Εγώ το μόνο που έχασα ήτανε η αγάπη μου. Είσαι εδώ μέσα στο δωμάτιο, σε βλέπω – φύγε . Είσαι ένα απαίσιο τρομακτικό τέρας. Κρυώνω. Φοβάμαι. Πονάει όλο μου το σώμα. Μου λείπεις, θέλω να με αγκαλιάσεις. Σφίξε με, σε παρακαλώ. Σφίξε με.

Μην ξαναφύγεις.

Πρέπει να βρω ένα σίγουρο τρόπο να πεθάνω.

Θα καταπιώ όλα τα αντικαταθλιπτικά και τα ηρεμιστικά.

Αυτό θα κάνω. Πολλά μαζί. Θα νυστάξω, θα πεθάνω κοιμισμένη.

Δεν θέλω να πονέσω άλλο καθώς θα πεθαίνω. Πέρυσι, είχες έρθει μαζί με τους γονείς μου. Τώρα, έχεις φύγει μακριά.

Το μυαλό μου είναι άδειο. Τίποτα από ότι σκέφτομαι δεν με κάνει χαρούμενη. Ήθελα να ήσουνα δίπλα μου – συνέχεια.

Να με αγαπούσες. Σε θυμάμαι, που ήρθες όμορφος, γεμάτος χαρά, που με αγκάλιασες, που αγκάλιασες τη μητέρα μου.

Και τώρα έχεις πεθάνει. Και η μητέρα μου έχει μείνει μόνη της. Νοιώθει μόνη της. Είναι μόνη της. Κανείς δεν μπορεί να τη βοηθήσει. Θέλω να με αγκαλιάσεις, μου λείπει η αγκαλιά σου. Το κορμί μου είναι άδειο. Πως θα ζήσω χωρίς εσένα; Θυμάμαι πως έφυγες, κρυφά. Έφυγες όρθιος, πίσω από μα καταραμένη πόρτα. Μάζεψες το σώμα σου και σηκώθηκες όρθιος. Όλα ίδια για εμένα – όπως τότε που με άφησες. Από τότε δεν έχω κάνει τίποτα.

Έχω αδειάσει όλο μου το δωμάτιο και έχω κρεμάσει παλιές φωτογραφίες. Η αγάπη πεθάνει και εγώ φοβάμαι .

Οι μόνοι άνθρωποι που μου έχουνε μείνει. Οι μόνοι φίλοι που μου έχουνε απομείνει. Η τρέλα και η θεραπεία. Από αυτές τις δυο δεν εμπιστεύομαι καμία. Για αυτό σήμερα πρέπει  να πεθάνω. Τρομαγμένη. Όλοι με έχουνε προδώσει.

Σήμερα αποφασίζω να πεθάνω. Όλοι με άφησαν μόνη μου – να σαπίζω σε ένα παγωμένο δωμάτιο. Θυμάμαι για ποιό λόγο είμαι εδώ. Αλλά δεν θυμάμαι πως έφτασα ως εδώ. Με τρομάζει που όλοι έχουνε επισκεπτήριο  και εγώ δεν έχω κανέναν να έρθει να με δει. Κρυώνω, τρέμω. Πολλές φορές σκέφτομαι να με περιποιείσαι. Θέλω την αγκαλιά σου. Λυπήσου με, δεν αντέχω τη ζωή χωρίς εσένα. Κάθομαι ώρες μέσα στη τουαλέτα και σκέφτομαι τρόπους να πεθάνω. Να δώσω τέλος σε αυτό το μαρτύριο. Υποφέρω. Με πονάει το κρανίο μου. “Η ασθενής δεν τρώει. Ισχυρό άγχος. Καμία διάθεση.”

Όλοι ο συγγενείς των άλλων με κοιτάζουν, με παρακολουθούν. Όλοι κάθονται και με παρατηρούν από κάμερες ασφαλείας. Έχουνε σχέδιο να με σκοτώσουν. Περισσότερο. Θέλω να τους σκοτώσω κα μετά θα σκοτώσω τον εαυτό  μου. Θέλω να τους σφάξω έναν – έναν για κάθε πόνο. Είμαι στο δωμάτιο μου.      Δεν ξέρω ίσως είμαι στο δικό σου δωμάτιο. Όλοι οι τοίχοι είναι ίδιοι. Χρειάζεται πολύ θάρρος για να πεθάνω. Όλος ο θάνατος μου είναι δικός μου και δικός σου. Τον χαρίζω στον αγαπημένο μου. Σου δωρίζω τη μοναξιά μου, το κενό μου, τη μελανιασμένη μου καρδιά, το μελανό μου σώμα, την αρρώστια μου.

Αντίο μητέρα.

Δεν αντέχω τόση μοναξιά. Δεν αντέχω τόσο πόνο. Φίλοι που δεν υπάρχουν πια. Ο καθένας στη δική του ψυχιατρική κλινική. Με τρομάζει γιατί κανένας δεν έχει ψυχή. Πρέπει να έχεις ψυχή για να θελήσεις να τη θεραπεύσουν. Εγώ δεν έχω τίποτα. Η καρδιά μου είναι μελανιασμένη, δεν έχει απομείνει τίποτα. Ένας αβάσταχτος πόνος. Μια καρδιά που πονάει. Κρυώνω. Πονάει το στομάχι μου. Μόνο εσένα θέλω να με αγκαλιάσεις λίγο, να με σκεπάσεις. Σε είχα ανάγκη, σε έχω ανάγκη. Σε αγαπώ και χάνω τον εαυτό μου. Δεν ξέρω ποια είμαι, δεν ξέρω πώς να χειριστώ αυτό τον τρόμο. Με τρώει ζωντανή ο πόνος μου. Σε μισώ που με άφησες εδώ μόνη μου. Για εσένα, ο θάνατος μου είναι δικός σου. Γιατί ποτέ δεν κατάφερες να με αγαπήσεις.

Τη σημερινή ημέρα την αφιερώνω στα παιδικά μου χρόνια

και σε όλους αυτούς που δεν άντεξαν και αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν. Όπως εγώ σήμερα. Σας παραδίδω το σώμα μου. Να το φάτε. Κρύο, άρρωστο, λεπτό. Ο πόνος δεν είναι καθόλου νόστιμος. Είναι πικρός, αηδιαστικός όπως το σώμα μου.

Γύρνα πίσω, σε παρακαλώ. Μη με αφήνεις μόνη μου. Πονάω. Σήμερα πονάω τόσο πολύ που δεν μπορώ να κρατήσω  τα μάτια μου ανοιχτά. Σε αγαπώ. Είσαι η ζωή μου. Δεν έχω ζωή πια.

Γράφω σε εσένα πάλι. Ξανά με πιάνει αυτή η επιθυμία που δεν μπορώ να κάνω τίποτα παρά μόνο να πεθάνω. Κρυώνω πολύ. Νοιώθω τόσο μόνη. Νοιώθω πως τίποτα δεν έχει νόημα. Έχεις πεθάνει και θέλω να σε συναντήσω. Δεν αντέχω μόνη μου.

Δεν έχω κανέναν. Φοβάμαι. Μου λείπεις. Είναι αβάσταχτο ότι δεν μπορώ να σε ξαναδώ. Ποτέ - πια. Δεν έχω κανέναν. Μόνο εσένα που έχεις πεθάνει.

Μακάρι να διαβάσεις όλα αυτά που έχω γράψει για εσένα.

Δεν μπορώ να αγαπήσω κανέναν. Μου λείπεις.

Πως μπορείς να με έχεις αφήσει μόνη μου. Μου λείπει το σπίτι μου, το δωμάτιο μου. Οι αναμνήσεις μου. Δεν έχω σπίτι. Φοβάμαι. Σε φαντάζομαι πολλές νύχτες να με αγκαλιάζεις.

Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σε έχω ανάγκη. Η τελευταία αγκαλιά σου περιφέρεται πάνω στο σώμα μου και με καίει.

Με καίει το σώμα σου. Μου λείπεις. Έχεις φύγει για πάντα.

Αγαπημένε μου, το ξέρω ότι αν πεθάνω θα έρθεις.

Θα σε περιμένω. Ο θάνατος είναι η λύτρωση για εμένα.

Ο μόνος τρόπος για να γλυτώσω είναι ο θάνατος. Πονάω που σε έχω χάσει. Ήθελα να ζήσουμε πολλά μαζί. Ήθελα να είμαι η γυναίκα σου. Ήθελα να με αγκαλιάζεις συνέχεια. Εγώ είχα μόνο εσένα.  Όλοι οι άλλοι έχουνε πεθάνει γύρω μου. Δεν μου φτάνει τίποτα πια. Φοβάμαι, δεν μπορώ να βλέπω πλέον κανέναν.

Δεν μου επιτρέπεται η έξοδος πια. Είμαι φυλακισμένη στο ίδιο μου το σώμα, στις ίδιες μου τις λέξεις.

Φοβάμαι να σκεφτώ. Φοβάμαι να γράψω. Σήμερα κάνει πολύ κρύο. Δεν ξέρω άμα αντέχω. Το κορμί μου σπάει σε άλλα άρρωστα σώματα. Η καρδιά μου ξερνάει τον φόβο του,

το στήθος μου σκεπάζει τα μάτια της και το στόμα μου μουδιάζει μέσα στην κουζίνα της.

Όλοι αυτοί που βρήκανε το θάρρος μέσα από αυτό το φόβο.

Το θάρρος να δώσουνε τέλος στη ζωή τους.

Είμαι στην τουαλέτα. Σε λίγο ξεκινάει το επισκεπτήριο.

Την ημέρα του επισκεπτηρίου με κλείνουνε στα λουτρά.

Είμαι η μόνη που δεν έχω κανέναν να με επισκέπτεται, κανέναν. Πόσο πόνο έχω προκαλέσει που κανένας δεν θέλει να με δει. Έχω κάνει ένα ζεστό μπάνιο και περιμένω σκυμμένη να έρθουνε να με πάρουνε, να με βάλουνε μέσα στο δωμάτιο μου.

Σήμερα θα πεθάνω.

Σήμερα μας έβαλαν να στρώσουμε το κρεβάτι μας. Πάλι αυτά τα άσπρα σεντόνια. Στεναχωριέμαι. Έχω ένα βάρος μέσα μου που μου καίει τα σωθικά, που μου τρώει όλα μου τα όργανα. Τρέμω στην ιδέα να είμαι πάλι μόνη μου. Μου λείπουν όλοι οι φίλοι μου που έχουνε πεθάνει. Τη ξέρω τη διάγνωση μου. Θέλω να σου πω ένα μυστικό που σήμερα μόνο εσύ θα το ξέρεις. Σήμερα θα πεθάνω. Αγαπημένε μου πως γίνεται να με έχεις αφήσει τόσο μόνη; Μου λείπεις. Μου λείπεις πολύ.

Εγώ είμαι κλεισμένη σε μια αποστειρωμένη αίθουσα.

Σε μια λευκή αίθουσα, τα πάντα γύρω μου λευκά.

Ακόμα και η γλώσσα μου, το σάλιο μου στάζει ένα λευκό πόνο, μια λευκή μοναξιά.

Τώρα θα ήμασταν μαζί. Τώρα είμαι μόνη μου.

Σήμερα θα πεθάνω μέσα στην αγκαλιά σου. Θα πεθαίνω και θα βλέπω να με χαϊδεύεις. Ακόμα και σήμερα, η πόρτα είναι κλειδωμένη. Το στήθος μου πονάει. Δεν έχω τη δύναμη να κουνήσω τα πόδια μου, τα χέρια μου για να πλυθώ. Φοράνε γάντια και με τρίβουνε.

Ακούω τους άλλους να γαργαλιούνται, να γελάνε, να κλαίνε, να φωνάζουνε. Ποιά ρήματα είναι δικά  μου; Πονάω, κλαίω, δακρύζω, φωνάζω, ουρλιάζω, φοβάμαι.

Φοβάμαι ότι δεν αντέχω άλλο.

Θέλω να πεθάνω. Σκοτώστε με.

Ζωγραφίζω ακρωτηριασμένα κορμιά. Δεν έχω χέρια, δεν έχω καρδιά, δεν έχω συκώτι, δεν έχω δάχτυλα, δεν έχω ανάσα, δεν έχω πόθο, δεν έχω χαρά. Δεν είμαι ευτυχισμένη. Δεν ζω.

Μονάχα σέρνω τα πόδια μου στο ξύλινο πάτωμα του σπιτιού μου. Κάθε βράδυ ξύνω το πάτωμα, γδέρνω τη γη μου.

Θέλω να βρω το κουράγιο, να το ξεθάψω από τους πεθαμένους. Θέλω να σας φάω όλους ζωντανούς.

Σε κάθε λέξη

όλα τα γράμματα της αλφαβήτου,

μαρτυρούνε το θάνατο μου.

Η ώρα 21.00. Το κουδούνι χτύπησε, ώρα για ύπνο, ώρα για τα βραδινά σεντόνια και όλα τα φώτα σβηστά. Κάποιοι με φακούς ή προσωπικά πορτατίφ κάτω από τις σαπισμένες τάβλες των κρεβατιών τους.

Εγώ διαλέγω το σκοτάδι,

κατοικώ στην σκιά της λάμψης των υπολοίπων.

Κανείς δεν μου μιλάει. Το κάθε σώμα,  η κάθε σπονδυλική στήλη στοιβαγμένη στο κρεβάτι του καθενός.

Όλοι ξέρουν ότι είμαι άρρωστη. Κανείς δεν νοιάζεται για εμένα. Είμαι ένοχη. Έπρεπε να είμαι υγιής. Μου έρχεται να κάνω εμετό.

Όλοι με άφησαν μόνη μου μέσα στην άβυσσο.

Από την Ποιητική Συλλογή "Ω! Απόκρυφον" Εκδόσεις Κενότητα