22.5.07

Γυμνή





Ο χρόνος που έσβησε
Ο χρόνος που εξατμίστηκε
Πρησμένη..........είμαι πρησμένη .....
Οι φλέβες μου έτοιμες να εκτιναχτούν
Θα γεμίσουν το πάτωμα αίμα
Θα γεμίσουν το πάτωμα μολυσμένο αίμα
Θα γεμίσουν το πάτωμα
Ψεύτικες Πλαστές επιθυμίες
Μαζεύω το αίμα
Τρίβω το πάτωμα σαν τρελή
Σαν να μην έγινε τίποτα
Βγάζω όλα όλα μου τα ρούχα
Μένω γυμνή .......
Ένα φουστάνι μόνο
Η σκιά μου.....
Ανοίγω την πόρτα
Και πηγαίνω να πληρώσω στην τράπεζα τους λογαριασμούς μου
μόνο που είμαι γυμνή
Περιμένω στην ούρα με τους χρεωμένους γυμνή
Αγοράζω το εισητήριο γυμνή
Σταματάω το λεωφορείο γυμνή
Πηγαίνω στο παράρτημα για τους πολίτες
Και με στέλνουνε γυμνή
Στο ταμείο ανεργίας.....
Ευχαριστώ δεν με φτάνουν....τα χρηματά σας δεν μου φτάνουν....
Ευχαριστώ δεν μου αρέσει τίποτα ....εδώ μέσα...
Σαν σακούλες σκουπιδιών είναι τα προγράμματά σας
Σαν χωματερές είναι τα γραφεία της δουλείας σας...
Ευχαριστώ αλλά φεύγω από αυτό το νεκροταφείο ονείρων....
Τρέχω γυμνή στις σκάλες
Ανοίγω την πόρτα του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού
Φτάνω στο σπίτι
Οι πατούσες μου είναι σχισμένες ματωμένες
Γκρεμίζω το σπίτι μου γυμνή
Και τώρα αυτό που μου έχει απόμείνει
Είναι η σάρκα , η σκέψη , η αίσθηση....
Ότι δεν είμαι εδώ........

1 comment:

Anonymous said...

Είναι πολύ καλός ο λόγος σου εδώ και η μεταφορά των συναισθημάτων μοιάζει στην πραγματικότητα καθημερινή εικόνα του παραλόγου που προσπαθεί κάποιος να αντιγράψει με το ερώτημα αν είναι αυτή η Ηρώνδα στο δικό της ψυχικό και πνευματικό μαρτύριο . Να δώσετε μεγαλύτερη προσοχή στις – δικές σας - παρατηρήσεις απαντήσεις των σχόλιων μας που να είναι –προσωπικές- και τοποθετημένες στα κριτικά σημεία και όχι –γενικές που έχω διαβάσει σε κάποια απάντησή σας -