22.8.07

Εκμυστερεύσεις νοητικού παραληρήματος



Αιωρούμε στο χωροχρόνο ,παρελθόν παρόν μέλλον ,αρχαίους φιλοσόφους ψάχνω να βρω …..Που πήγαν όλοι? Κανένας δεν υπάρχει αναμεσά τους μόνο βρωμεροί νεκροί με το πεινασμένο βλέμμα τους για αίμα και για ψυχικό πόνο.Όλοι τους έτσι είναι και αν μερικοί καλύπτονται από τα σεντόνια του φόβου τουλάχιστον με αυτά τα ασκέπαστα σκελέτικα μάτια κοιτάζουν τον εαυτό τους.Υποσυνείδητα νεκροί που κοίμουνται και ξυπνάνε.

Ξεχνάς όλες αυτές τις αυτοπένθιμες καταστάσεις και παραδίνεσαι σε αυτή τη νύχτα που και απόψε θα σε αγκαλιάσει.Το γλυκό σκοτάδι το φως από τα αστέρια και ο υπνοφόρος της ψυχής σου γλεντάει με την όρεξη του για ύπνο.Θα κοιμηθεί ,θα σε αφήσει μαζί με το σύμπαν εφόσον θα έχει υπνωτίσει το κορμί σου.Το φως πιο κόκκινο να γίνει σαν το χρώμα του ξύλου , της καρδιάς ,καφεκόκκινη.Ο χώρος ζεσταίνεται,δεν κρυώνεις δεν μαζεύεσαι και ας φυσαεί.Θέλουν απαρατήρητα να χορέψουν τα γυμνά στήθια μπροστά στα μάτια της ξύλινης οροφής.

Σαν τις φαντασιροές σου που μου ζήτας να τις αποδεχτώ.Γυμνές οι μέρες μας αυτό που μας λείπει είναι ένα μαστίγιο να της δείξουμε πως δεν μας ευχαρίστησε ούτε σήμερα,να τη πόνεσουμε όπως μας πονάει.Να καταστραφούν οι καθε κυβερνήσεις.Κανένας αγώνας καμμία μάχη.Που πήγαν τα άλογα ?
Που είναι τα όπλα?

Ούτε πόσο θα κρατήσει αυτή η σύλληψη ιδεών δεν ξέρω.Όχι ότι θα αποκοπεί η εννοιολογία μα θα κατταριφθούν κάποιες…….


Με τα μαλλιά της κεφαλής του συνέχεια ηλεκτρισμένα πηγαινοέρχεται μέσα στο σπίτι του.Τα φώτα χαμηλά, δεν έχει χρήματα ούτε για κεριά. Τα έδωσε σήμερα το πρωί για την κατασκευή του φέρετρού του.Απόψε βράδυ θα αυτοκτονήσει.Θα θυσιάσει το κορμί του στη διαφυγή αυτού του κόσμου.Μπορεί μεν να φυγοπονεί αλλά το θέλει πολύ.Να ξεκουραστεί,να μην σκεφτεί,να εξαφανιστεί,να διαλυθεί,το τέλος της έκρηξής του πιό νωρίς δεν άντεξε τα δακρυά του,την επιφωνή του, τη μοναξιά του ναρκισισμού του.

4 comments:

Anonymous said...

Πιστεύω ότι η έκφραση του λόγου σας είναι αρκετά σύγχρονη , μέσα από το έργο αυτό και μέσα απο την τελευταία στροφή .. - Θα θυσιάσει το κορμί του στη διαφυγή αυτού του κόσμου. Μπορεί μεν να φυγοπονεί αλλά το θέλει πολύ. Να ξεκουραστεί, να μην σκεφτεί, να εξαφανιστεί, να διαλυθεί, το τέλος της έκρηξής του πιό νωρίς δεν άντεξε τα δακρυά του,την επιφωνή του, τη μοναξιά του ναρκισισμού του.- διαπιστώνεις όχι πιά την αναγκαιότητα αλλά και την αγωνία να θυσιαστεί !. Το έργο σας δεν είναι βαρύ έχει υπέροχα στοιχεία που μπορούν να κρατήσουν τον αναγνώστη . Να μου επιτρέψετε όμως να παρατηρήσω ότι θα πρέπει να διαμορφώσετε την σελίδα σας έτσι που να μπορεί κάποιος – εύκολα – να πάει στο έργο αφήνοντας πίσω του κάθε είδος υλικού που ναι μέν μπορεί να είναι αξιόλογο αλλά – κουραστικό- για τον αναγνώστη που αναζητάει την φυγή του – μόνο - μέσα από τους στοίχους . .

Anonymous said...

«Είναι ωραίος ο αγώνας αυτός για το στεφάνι της δόξας, και αξίζει να τον αναλάβει κανείς, γιατί ακόμη και να ηττηθείς από τους προγενέστερους δεν είναι καθόλου ατιμωτικό». Κάθε κριτική θα πρέπει να την κάνεις βιβίο οδηγό σου. «Το αποκορύφωμα της σοφιστικής εκζήτησης είναι να κρεμάς σε κάθε φάση σου κι από ένα κουδούνι». Μόνο ένα γιατί όλα τα έργα σου είναι καλά και οι κριτικές θα τα κάνουν καλύτερα ! Συμφωνώ Ξανθή με τι πρέπει και τι δεν πρέπει να έχει η σελίδα ώστε ο αναγνώστης να παίρνει αυτό που θέλει και όχι αυτό που του –πλασάρουν- μέσα από άσχετες εικόνες . !

Anonymous said...

Είναι φανερό ότι αυτός ο τρόπος γραφής σου, δεν αφήνει περιθώρια για συνεπείς μετρικούς συνδυασμούς. Ακόμη και ποιήματα που έχουν κάποιο μέτρο και ομοιοκαταληξία, φαίνεται ότι γράφτηκαν με ελεγχόμενο αυτοματισμό ή ότι η ομοιοκαταληξία φροντίστηκε εν υστέρω. Πράγματι το μέτρο (που όμως γίνεται όλο και πιο άνισο) και η πλεκτή ομοιοκαταληξία προσθέτουν στα ποιήματά σας μια δραματική διάσταση, το ίδιο το ποίημα όμως δεν εξαρτάται απ’ αυτή, δεν είναι η διάσταση αυτή που το κάνει ενδιαφέρον. Αν πάλι το κάνει ενδιαφέρον, είναι επειδή εσύ η ίδια παίζεις ή μάλλον περιπαίζεις μετρικές και μορφικές προσδοκίες. Και η φιλοπαιγμοσύνη μαζί με τη μελαγχολία, τις περιπέτειες του νου και του ματιού, την ομιλητική αμεσότητα του ποιητή που σε αυτή την ποίησή σου ξεχωρίζει ο ελεύθερος στοίχος , η γραφή που συνδυάζεται με τις εικόνες που όμως δεν μπορούν να ταυτιστούν με το περιεχόμενο τους. Εδώ χρησιμοποιείς μια γλώσσα που ένα μέρος του μεταμοντερνισμού, είτε έχοντας είτε όχι τον κριτικό (πολιτικό , πολιτιστικό και ηθικό) λόγο της αποδόμησης πίσω σου (μέσα από το κοινό δίκτυο κ.τ.λ.) και αυτή την έχεις τουλάχιστον ξεπεράσει ως αυταρχική. Μόνο μια τέτοια γλώσσα μπορεί να μιλά για «αρμονική τάξη και οργανικότητα» που αν διαβάσεις ξανά και ξανά την απάντησή σου προς τα διάφορα σχόλια θα την δεις και θα θελήσεις να την μαζέψεις γρήγορα .
Ευχαριστώ Γιάννα Γκρέγκα

Χρήστος Α. Μιχαήλ said...

Κοιτάχτε! μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ' το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ' αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένoς να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.