Ανάμνηση

Περασμένες ημέρες

Περασμένα λευκά χρόνια χωρίς αναμνήσεις

Χρωματισμένοι αιώνες

από τη βαβούρα των μητροπόλεων,

Χρωματισμένοι αιώνες της Βαβυλώνας

Αιώνες από μικρές ανθρώπινες σφικτές αγκαλιές

Και οι ημέρες περνάνε… και εσύ μένεις εδώ πάντα δίπλα μου….

Και εγώ φοβάμαι …

Αυτό είναι το τέλος…?

Οι ευτυχισμένοι

που προδίδουν τα όνειρα τους…

Οι ευτυχισμένοι

που τρέμουν μπροστά στην ευτυχία τους…..

Οι ευτυχισμένοι

που δεν είναι πια ευτυχισμένοι….

Η ευτυχία τρομάζει.

Η έκσταση;

Η ελευθερία;

…….τα όρια σου…αυτά δεν σε φοβίζουν;........

Ημέρες περνάνε

Κάθε μέρα σχεδόν ίδια…

κοιμάμαι …ξυπνάω …και ξαφνικά είναι Τετάρτη

τρώω, πηδιέμαι, κοιμάμαι , ξυπνάω

και είναι Παρασκευή…..

Επανάληψη…..

Περασμένες ημέρες….. αναμνήσεις …… εικόνες…

Η φωτογραφική μνήμη που έρχεται ακαριαία

σε χαϊδεύει και σου θυμίζει

ωραίες γυναίκες που πέρασες μαζί τους

ένα βράδυ σαν καλεσμένη στο κρεβάτι τους

Αναμνήσεις από όμορφες γυναίκες

που ταξίδεψες μαζί τους…

Αισθήσεις που διαπερνάνε το κορμί σου

Σου τρυπάνε τον εγκέφαλο

Και σου θυμίζουν….

Άκουσα πως δεν ζεις …πια…. Εδώ….

πως έχεις χαθεί μέσα

στην έρημο

Δεν μου είχες πει

πως έχεις σκοπό να φύγεις…

Aπλώς …

Έφυγες…

Και εγώ κρατώ στην μνήμη μου

αυτή τη γυναίκα που με ζήλο

με προσκαλούσε σε αισθησιακά απογεύματα….

έτοιμη να την αρμέξω….

να της πιω το γάλα από τα όμορφα στήθη της…

Πόσο μου λείπουν τα στήθη σου….

Δεν κράτησες τίποτα

μόνο το κορμί σου ….

Κατακερματισμένο

μια σχισμή που σημαδεύει τη κοιλιά σου….

Σε αγαπώ …ας μην είσαι πια η ίδια,

ας μην μυρίζεις το ίδιο

Ας έχεις ξεχάσει ποια ήσουνα

ας κρεμάστηκες

στην αποβάθρα των εξαρτήσεων σου…..

Και τι κατάλαβες; τίποτα…. ένα τίποτα

με ακούς; ένα τίποτα…..

Μια όμορφη γυναίκα

που στα 35 της αποφασίζει

να εθιστεί στην ηρωίνη …..

Μου λείπεις…

Και εσύ γεννάς μια μικρή με άσθμα ,

ένα βρέφος εξαρτημένο , εθισμένο ,

να τρέμει

να πονάει

γιατί εσύ

δεν αντέχεις να ζήσεις μέσα στο κεφάλι σου …

Όλοι δεν αντέχουμε να ζούμε ….

Όλοι οι εχθροί σου τώρα κοιμούνται

και εσύ νομίζεις πως είσαι ελεύθερη ….

με ένα βρέφος στην αγκαλιά σου….

Χλωμή …απόμακρη …..

δεν ανήκεις σε κανέναν πια,

μόνο στον εαυτό σου…. μόνο στον εαυτό σου…..

Και τα χρόνια περνάνε …

Εσύ θα έχεις πεθάνει …

μα όλα πίσω σου θα έχουν μείνει τα ίδια

Μόνο που δεν θα είσαι εδώ…

Ούτε εγώ θα είμαι εδώ…

Τα φρούρια γκρεμίζονται….

Οι τοίχοι ξεφτίζουν…

Όλες αυτές οι ζωγραφιές σου ξεπέφτουν ….

ξεβάφουν….

τις τρίβουν οι αόρατοι εχθροί σου…

όλοι οι πίνακες ζωγραφικής σου

μουλιάζουν …μουχλιάζουν…..

Ποιος έχει να μου πει κάτι…;

Όχι ιστορίες … όχι παραδείγματα..

Όχι βιώματα…. όχι την αλήθεια….

Τον τρόμο …

να μου πει πως φοβάται ….πως τρέμει…

Πως δεν αντέχει άλλο …

Και εγώ να μην τρέξω να φύγω …..να τον ακούσω….

Χωρίς να πανικοβληθώ …

Χωρίς να πάθω κάποια κρίση πανικού

μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκα άνθρωπος …..

Υπάρχουν πουλιά που τρελάθηκαν;

Δεν νομίζω….

Γιατί παλιά μου ερωμένη ,

Στην πλάτη τους θα σε πάρω να φύγουμε….