Βράδυ

‘Ερημος

Βράδυ ...στην έρημο

Ανεμοθύελλα

Ψάχνουμε για νερό

Να υγρανθεί λίγο το στόμα μου

Δεν έχω σάλιο καθόλου...

Βρίσκουμε ένα βάλτο

Βουτάω μέσα και πίνω το βρώμικο νερό του...

Οι άλλοι σκάβουν και βρίσκουν

φαλικά σύμβολα των συμποσίων.

Φετιχιστικά όργανα

Στήνουν ένα βωμό και κάνουν έρωτα

με τους πήλινους δονητές...

Έχω ξεδιψάσει

Ζητάω το τρέμουλο

την πρωκτική ηδονή.

Τρίβομαι στις τρίχες

πάνω στο μουνάκι

της ταλαιπωρημένης ταξιδεύτριας.

Ανοίγω τα μάτια μου.

Βλέπω ζευγάρια,

μητέρες με παιδιά ,

ερωτευμένους,

γερασμένα φρικιά.

Το χώμα είναι ματωμένο

Διψάω ξανά

Πίνω τις μουχλιασμένες σταγόνες

και οι ώρες περνάνε.

Περαστικοί περνάνε από δίπλα μου.

Υπηρέτες

δούλοι

μιας μεγάλης αποκάλυψης ,

της υλικής λατρείας.

Μόνη

Μοναξιά

Μοναχικότητα

Απολαμβάνω την οριακή τρέλα της απομόνωσης

Μια μαζοχιστική αποχή

Κανένα σκυλί του δρόμου

Δεν έχει να φάει από μένα

Τα κοκκαλά μου πονάνε

Οι μυς της κοιλιάς μου πονάνε

Αυτό το ψέμα θα τελειώσει

Αποστομωμένη

Σκύβω το κεφάλι να κλάψω , προσπαθώ , δεν μπορώ

Αρνούμαι να σηκωθώ

Βουλιάζω μέσα στην καυτή άμμο

Νομίζοντας πως είμαι μόνη

Μόνη

Μοναξιά

Μοναχικότητα

Πάντα κάποιος παραμένει να πει τη δικιά του αλήθεια,

το δικό του όργιο,

το δικό του ταξίδι,

τη δικιά του ληστεία,

τα δικά του όνειρα.

Μόνη

Μοναξιά

Μοναχικότητα