Άνεμος Νιότης - Σίσσυ Δουτσίου

Marina-Bychkova

Οι πρώτοι στίχοι σε ένα ποίημα

Οι πρώτες μας συναντήσεις

Το πρώτο μου ψυχεδελικό τριπ

Η πρώτη φορά που έκανα έρωτα

Η πρώτη φορά που άγγιξα τα υπέροχα γυναικεία στήθη

εκείνης της άγριας γυναίκας

Η πρώτη φορά που μέθυσα σταματώντας τον κάθε περαστικό

και ρωτώντας τον για την ελευθερία

Η πρώτη φορά που χάθηκα μέσα σ' ένα τεράστιο δάσoς στη βόρεια Αγγλία τριπαρισμένη

Η πρώτη φόρα που φοβήθηκα το σκοτάδι

Η πρώτη φορά που διάβασα σε κάποιον τα ποιήματα μου

που μεταμορφώθηκα σε άθλιο θηλυκό μπροστά στην πόρτα του νοσοκομείου

που κοίταξα τον ουρανό και θέλησα να γίνω αστροναύτης

που δοκίμασα μια πρωτοχρονιά κλεισμένη σε ένα σπίτι καθαρή ηρωίνη

που ταξίδεψα στην Ινδία με τον αγαπημένο μου.

Η πρώτη φορά που άγγιξα το αντρικό σεξουαλικό όργανο,

το κρέας, οι φλέβες, η μυρωδιά του.

Τα πρόστυχα μάτια μου, οι κινήσεις μου.

Είχα ανέβει από πάνω του

οι γονείς της φίλης μου δεν ήτανε στο σπίτι

αγόρασα προφυλακτικά και τον πήρα τηλέφωνο.

Μισή ώρα μετά

δυσκολεύτηκα να φτιάξω τα κορδόνια των παπουτσιών μου

έπρεπε να σκύψω, τότε

ένοιωσα

πως έκανα κάτι.

Δεν ήτανε από έρωτα

αλλά ήθελα

να σκίσω την παρθενιά μου.

Την επόμενη μέρα του είπα ότι πρέπει να χωρίσουμε.

Το μουνί μου ήτανε ελεύθερο για γαμήσια τώρα.

Η πρώτη φορά που πήγα με την ξαδέρφη μου

κρυφά στην πλατεία Ομονοίας

να βρούμε κάτι να πιούμε

και βρήκαμε την πιο απαίσια φούντα που μπορούσες να καπνίσεις

και μοιραστήκαμε ένα στραβοστριμμένο τσιγαριλίκι

στην οδό Μάρνης και Πατησιών.

Τελευταία τζούρα

και μετά ένα ασυγχώρητο γέλιο.

Τα πρώτα διηγήματα του Μπορίς Βιάν

και τα κόμικ του Μανάρα

αυτή η γυναίκα με τα τεράστια βυζιά

και τα 110 χάπια.

Μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα

μια παρέα από 2 κορίτσια και 4 αγόρια

μόνο τεκίλα και κοντά φουστάνια

ποίηση και υγρά μάτια από το ξενύχτι

ξεχασμένα πόδια σε στενά παπούτσια

και μια φίλη να ξερνάει από το πολύ αλκοόλ.

Η πρώτη φορά που τρόμαξα

από το χρώμα του εμετού

μέσα σε 2 λεπτά είχα ξεχάσει

και τρέχαμε προς τα κάτω

προς το δικό μας μέρος

ένα σκοτεινό στενό

πίσω από τον πιο πολυσύχναστο δρόμο της πόλης.

Ένας ώριμος άντρας με 2 πιτσιρίκες

στα μπούτια του

δυο μελαχρινές

η μια από αυτές έχει λιώσει στη πρέζα πια.

Η πρώτη φορά μιας ενθουσιαστικής πράξης έρωτα.

Ποτέ δεν θα ξέρεις ότι

ντρέπομαι να σε συναντήσω

ότι δεν έχω να πω τίποτα μαζί σου πια.

Δεν είσαι πια το ίδιο τέρας

μικρή ταπεινωμένη σκλάβα.

Ποτέ δεν κοιμήθηκα με τα ρούχα μου στο κρεβάτι

όσο μεθυσμένη και αν ήμουν.

Η πρώτη φορά που σταμάτησα στον δρόμο έναν όμορφο νέο

και του είπα να με πάει σπίτι

γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω που βρίσκομαι

η πρώτη κουβέντα που του είπα

"βγάλε μου τα ρούχα"

τα υφάσματα με ζεσταίνουν

όταν είμαι σε έξαρση.

Η πρώτη φορά

που σκεφτόμουνα να κλέψω έναν ταξιτζή και να

τον απειλήσω με ένα ανύπαρκτο μαχαίρι.

Τα φώτα των αυτοκινήτων

και οι βιτρίνες των μαγαζιών λιώνουν μπροστά μου

σε μια διαδήλωση τέλεια.

Μεταφέραμε 7 μολότοφ και ένα μαύρο σπρέι

για να γράψουμε ποίηση στους τοίχους μια γκρίζας πόλης που καίγεται.

Η πρώτη επίθεση σε

ένα συγγραφέα που αρνήθηκε το ολοκαύτωμα των εβραίων

καμένες σημαίες

και μια καταδίωξη σε ένα αγγλικό χωριό.

Κόσμος από διάφορες χώρες και ένα τανκ νερού

να προσπαθεί να καταστείλει

τα συνθήματα -

δεν τρέχει αίμα πια

μόνο που κρυώνω πολύ.

Μας ακολουθάνε μπάτσοι.

Πάλι τα ίδια.

Μόνο fast food

δεν προλαβαίνουμε για κάτι άλλο.

Η πρώτη φορά που γέμισα ένα σακβουαγιάζ με κάμποσα κιλά χόρτο.

Το πρώτο μου μηχανάκι παρκαρισμένο στα κτελ μέχρι να κάνω την ανταλλαγή.

Λίγα τα λεφτά αλλά πρέπει να πληρώσω το νοίκι.

Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε εκτός από το να δουλεύουμε;

Η πρώτη φορά που ευχαριστήθηκα μια βίζιτα

καλά λεφτά - το πρώτο μου ταξίδι στο Παρίσι.

Oι πουτάνες ερωτεύονται τους πελάτες τους και

οι αφέντες ερωτεύονται τις σκλάβες τους.

Η τελευταία φορά που κάπνισα πρέζα

"τσούλα" πάνω σε αλουμινόχαρτο

αγορασμένη από ένα σκοτεινό μπακάλικο σε μια επαρχία του Μαρόκου,

η έρημος, εκατοντάδες χωριά,

δεν έχω τη σωματική δύναμη

να διασχίσω

το μεγάλο δωμάτιο

μέσα στο κόκκινο σπίτι

που είμαστε οι δύο μας και θα ήθελα

να είχαμε κάνει έρωτα εκείνη τη νύχτα.

Άλλωστε,

γιατί χαλάσαμε τόση ζάχαρη αγαπητή μου;

Θα ήθελα να είχαμε κοιμηθεί μαζί εκείνο το βράδυ

ήμουνα τόσο ήρεμη

μόνο η αγκαλιά σου έλειπε.

Η τελευταία φορά που περίμενα να καταστρέψεις τα δικά σου πνευμόνια

για να μυρίσω λίγο θάνατο

μπροστά στο παιδί σου.

Ένα αγρόκτημα γεμάτο σκατά

και αρρωστημένα ζώα

θα μπορούσε να είναι ένας παράδεισος.

Πράγματι για πάντα και

εις τους αιώνες των αιώνων

η ευτυχία θα τρομάζει.

Έχουμε μάθει

να δουλεύουμε - να τρώμε - να χέζουμε

να κλέβουμε - να αντιγράφουμε - να κρυφοκοιτάζουμε

να δαγκώνουμε τις σάρκες άλλων και να φτύνουμε κομμάτια από αυτούς

στο νιπτήρα ή στο νεροχύτη - πρωί ή βράδυ -

έχουμε μάθει να θέλουμε

να είμαστε ευτυχισμένοι

να θέλουμε

να είμαστε

ευτυχισμένοι.

Αγάπη μου

κανείς δεν θέλει να είναι ευτυχισμένος

όλοι θέλουνε

απλά

να μπορούν,

να μπορούν να δουλεύουν, να μισούν, να πονάνε,

να κλαίνε, να σιχαίνονται

όλοι έχουνε μάθει την υστερία

και η απάτη της

σου πλέκει ένα μεταξωτό σάβανο

για να το φοράς κάθε μέρα.

Η τελευταία φορά που αναρωτήθηκα γιατί.

Κάποιοι επιλέγουν να γίνουν ήρωες και κάποιοι άλλοι οι απαγωγείς

αισχροί

δηλητηριώδεις

κακοήθεις.

Η τελευταία φορά που σε αγάπησα.

Η λήθη χάραξε νέους χαρακτήρες

σε μια νέα ποιητική συλλογή

τίποτα πια δεν είναι από τη ζωή μου.

Η πρώτη φορά που

δεν ήθελα να εξαντληθεί το φως της

που μπορούσα να κολυμπήσω σε μια θάλασσα lsd

και να μην ανακατευτούν τα συκώτια μου

ο αυτοκρατορικός σκορπιός με φοβήθηκε

και δεν ξαναήρθε ποτέ δίπλα μου

με μια ανελέητη έκσταση

ξαναγέμιζα λευκές μπουκάλες

ασταμάτητα βαρύ - δίχως παύση κόκκινο -  

που δεν χρειάστηκε να τελειώσει ποτέ τίποτα.

Εκείνη η ώρα που κάναμε έρωτα

αγάπη μου

μέχρι τώρα.

Που δεν υπάρχει χρόνος

εκεί

μαζί σου

σε αγαπώ.

Η οξύτητα του φωτός δεν καίει πια τα λουλούδια

Τίποτα δεν μοιάζει λίγο, τίποτα πιο πολύ

γιατί έτσι το προστάζει πια η καρδιά μου.

Οι ιαχές του πολέμου έσπευσαν για ύπνο.

Οφείλω να ονομάσω του ήρωες της πατρίδας μου.

Δεν επαρκούμε οι δυο μας αγάπη μου

θα έρθω με τους τολμηρούς

για τελευταία φορά

η πόλη θεραπεύεται

από το ιερό και πιστό

άνεμο της νιότης.

πρώτη δημοσίευση στο διαδικτυακό περιοδικό FRACTAL - Η γεωμετρία των ιδεών:
http://fractalart.gr/anemos-niotis/