Nύχτωσαν - Ξημέρωσαν

Σαν ψέμα φαντάζουν όλα
η αγάπη , ο έρωτας , η αισιοδοξία.
Ξεχασμένη από την αλμύρα της θάλασσας
έχω γεράσει.
Ο πανουράνιος εαυτός μου
μετριάζεται
σε ένα φτωχό διάλογο μαζί μου

Πρώτα απ ‘όλα πρέπει να
ξεπεράσεις τους φόβους σου ,
φόβοι που ξεκινάνε και καταλήγουν
σε ένα φόβο :
Εμάς τους ίδιους
που γεννάμε τους φόβους.

Υγρά θέλω που δεν χύθηκαν ,
τη νύχτα παρέσυρα να αγρυπνήσει.
Αυτή η προτροπή
για πιπίλισμα ή χάδι.
Κανείς πουθενά,
όλοι ξεμένουν αλλού.

Ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα.
Ημέρες νύχτωσαν – ξημέρωσαν πάλι
Ημέρες νύχτωσαν – ξημέρωσαν πάλι
Νύχτωσαν – ξημέρωσαν
Νύχτωσαν –ξημέρωσαν

Σαν ψέμα φαντάζουν όλα

Σκέτη - Ωμή

Έτοιμη να ξεσκίσω
τη σάρκα μου
Έτοιμη να αδειάσω
δίχως τελειωμό
δίχως σταματημό
Σαν το αίμα που τρέχει
να χύσω κάθε υγρό
όλο το ύδωρ
του κορμιού μου
που έχει ποτίσει ψέμα
να το ρουφήξει
η μάνα μου , η αδερφή μου ,
στεγνή να με αφήσουν
από παράπονα και αναμνήσεις.

Κάποιοι άνθρωποι

Φοβισμένοι τρέχουν να κρυφτούν,
βρίζουν και παραληρούν
Τρώνε απ’ το πετσί τους
από την ντροπή τους
που διάλεξαν μισή ζωή να κάνουν.
Άντρες αλειμμένοι από σπέρμα ξένο
Ξεχάσαν ποιος είναι ο έρωτας ,
σε παγωμένες κοιλιές ξαποσταίνουν
και μένουν εκεί για πάντα
Κλειδωμένοι στη λανθασμένη επιλογή τους
στο απάνθρωπο φτωχό εγώ τους
Σιχαμένα πλάσματα
αυτοί οι καταραμένοι βάρβαροι.

Η Μούσα του Καλοκαιριού

Η δήθεν ερωμένη σου ήρθε ,
δε σου ζητάει τίποτα.
Ένα γρήγορο οργασμό
Τα στήθη πλούσια από γυναικεία φρεσκάδα ,
Ώριμα φρούτα της θεάς Αφροδίτης.
«Οι ρόγες σας ωραιοτάτη»
Σταφύλια υγρά
Καρποί γλυκού
Οίκος των κορασίδων
Ήρθε η πλέουσα
του ανέμου ερωμένη
Στολισμένη με την αμηχανία της
Μέσα σε μια βάρκα συνέχεια πλέει
Σε καραβάνια
σε ερήμους
Σε οάσεις ξαποσταίνει

Σεληνιακό Φώς

Σεληνιακό φως
Πάνω από σκεπές,ταράτσες
Μεμβράνες της πόλης
Καλύπτουμε τον ουρανό , τα αστέρια

Βανδαλίζοντας την ελευθερία
ταξιδεύουμε μέσα σε χρόνους και τόπους
Συμπαντικά συμπλέγματα……………………..
Χαίρομαι τόσο πολύ που το φεγγάρι
θα δύσει απόψε στο παραθύρι μου

Ένα ποίημα που θα συντονίσει όλες τις αισθήσεις μου
Ένα παιδικό παραμύθι που θα με κοιμίσει
Ο ήχος των χειλιών σου - Αιώνιοι χωρισμοί

Ονείρου πρόσκληση
Τα μάτια κλείνουν
Οι παλμοί χαμηλώνουν
Ανάσα οργή
Το πορφυρό φως απαλείφει

Το φεγγάρι μόνο του…
Εσένα έρχομαι να δω…

Παιδιά…
οι δυο μας
Παιδιά της φύσης μας,
της ύπαρξης μας…
Πόσες είναι οι μήτρες όπου για πρώτη φορά ανατέλλουμε?
Πόσες είναι οι ρόγες που θήλασα?
Τα μάτια μου να κλείσω να ξεχαστώ……………..