Είναι ένα βράδυ , σαν όλα τα άλλα
το ίδιο………..
Eίχα ξεχάσει
να σε τιμήσω ,
να σε βάλω στο βωμό και να σε φιλήσω από επάνω έως κάτω
Είχα ξεχάσει να φορέσω τα κόκκινα εσώρουχα μου ,
την άσπρη διαφανή νυχτικιά μου
Είχα ξεχάσει να περιποιηθώ
αυτό που αγαπάς ή αυτό που θα ήθελες να αγαπήσεις
Δεν υπάρχει συγχώρεση μου λες
Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος
Είναι η αίσθηση
Είναι το συναίσθημα
Είναι η συναίσθηση
Μπορεί να μην είμαστε σε μια παραδεισένια παραλία
ή σε ένα τοπίου του ουράνιου παραδείσου
Γιατί ο παράδεισος είναι εδώ και τώρα
Γιατί ο παράδεισος
Είναι αυτό το ίδιο το βράδυ
Κάνουμε έρωτα
Όχι έτσι όπως θα θέλαμε και οι ίδιοι
Σκεπασμένοι με τα βαριά παπλώματα
Μόνο τη φωνή μου ακούς
Δεν σου χορεύω ,δε σου λικνίζομαι
δε σου δείχνω το κορμί μου
Κάνουμε έρωτα με τις φωνές μας και τις παλάμες μας
όχι με ολόκληρα τα κορμιά μας
Είναι ίσως ο βάλτος που έπεσα
Ίσως είναι τα ξύδια
που πίνω κάθε βράδυ
Ίσως είμαι εγώ
που δεν πίστεψα
που δεν ονειρεύτηκα
που στάθμευσα
σε μια ερημωμένη γυμνή γη ,
με κανέναν γιατί ο ένας τρώει τον άλλον
Με τρελαίνει και αυτό το σπίτι
Σκοτεινό , ψυχρό , μοναχικό
Τα μόνα φαντάσματα τα ποντίκια ,
τρωκτικά που δεν απειλούν
Είναι μονάχα το σύρσιμο τους ,
ο μαύρος θόρυβος τους ,
που με ανατριχιάζει ,
που έμεινα μόνη μου ,
εγώ και τα δυο ποντίκια.
Σαν ένα μικρό ζωάκι γρυλίζω
Είναι που τελειώνω
Έπειτα εσύ
Συνεχίζω τα χάδια μου μέχρι να τελειώσεις
Μέχρι να σου δωρίζω τον
γλυκό εσωτερικό σου οργασμό
Και από τη μικρή σου ερωμένη
Μεταμορφώνομαι σε μια σκύλα που γαβγίζει
σε μια κακομαθημένη γάτα που
γρατζουνάει όποιος θέλει να τη χαϊδέψει
Σε μια κακάσχημη ανοργασμιακιά γκόμενα
Που σου λέει για τις φτηνές στιγμές της ζωή της με άλλους άντρες
Είναι που ντράπηκα
Που με παρατηρούσες………………………
Είναι το ίδιο αυτό βράδυ
Που ντρέπομαι να με κοιτάζεις
2 comments:
Είναι ένα θέμα που έχει αναλυθεί συχνά, όμως η πρωτοτυπία της ποίησής σας έγκειται στο ότι επεξεργάζεστε το θέμα σας με μια απροσδόκητη “θεατρική” ματιά.
Συγκεκριμένα, γράφετε δυο ρόλους, τον αντρικό και το γυναικείο, που συχνά μιλούν ταυτόχρονα για τις κοινές ελπίδες -αρχικά- και τις διαψεύσεις, στη συνέχεια, της σύγχρονης ζωής τους , είναι μία εναλλαγή του ρόλου σου που η γυναίκα ηρωίδα απομονώνεται , κουρελιάζεται αλλά στο τέλος ζητάει η ίδια να παίξει ξανά και ξανά αυτόν τον άχαρο ρόλο της γυναίκας άσχετα αν το φωνάζετε τόσο δυνατά .
– Αφαιρέστε από το γενικό υλικό σας τα στοιχεία εκείνα που θα κάνουν πιο όμορφη και γρήγορη την πρόσβαση στη σελίδα σας -
"Τα ποιήματα αυτά κυριολεκτικά θα μπορούσαν να ήταν και δικά μου. ίδιο ψυχολογικό στίγμα και φόρμα κοινή, από τις κοινές μας μνήμες και επιρροές. Ζωντανούς και πεθαμένους, ανθρώπους και πράγματα, γυναίκες και γυναίκες. Κοινός διπλός δρόμος: εσωτερικός στη γραφή και εξωτερικός στο δημοσιογραφία. Κοινοί τόποι και κοινοί ά-τοποι, ανύπαρκτοι, υπαρκτοί. Μου άρεσαν γιατί είμουνα. Κι αυτό συμβαίνει πολύ σπάνια στους τόνους χαρτί που διαβάζουμε κάθε μέρα." Καλό θα ήταν να αφαιρέσεις πολλές – άσχετες – εικόνες που δεν έχουν καν νόημα με το κάθε έργο σου – δεν δένουν – αλλά και δεν έχουν αισθητική προσέγγιση !
Post a Comment